هدف پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی درمان شناختی-رفتاری بر خودافشاگری زناشویی زوجین بود. روش پژوهش نیمه آزمایشی (پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل) بود. جامعه ی آماری را کل زوجین مراجعه کننده به یکی از مراکز مشاوره شهر اصفهان در سال 1395 تشکیل دادند. از میان زوجین 32 زوج دارای خودافشاگری زناشویی پایین براساس مصاحبه انتخاب شدند و به شیوه ی تصادفی در گروه های آزمایش و کنترل قرار گرفتند. آموزش شناختی-رفتاری برای گروه آزمایش طی 9 جلسه ی 90 دقیقه ای اعمال شد، در حالی که گروه کنترل هیچ درمانی را دریافت نکردند. ابزار استفاده شده در این پژوهش، مصاحبه ی تشخیصی و پرسشنامه خودافشاگری زناشویی وارینگ و همکاران بود. برای تحلیل داده ها از تحلیل کوواریانس دوراهه و تحلیل کوواریانس چندمتغیری دوراهه استفاده شد. یافته ها نشان داد که درمان شناختی-رفتاری به طور معناداری میزان خودافشاگریی زناشویی را افزایش داده است. همچنین نتایج نشان داد که درمان شناختی-رفتاری بر افزایش خودافشاگری ارتباطی، مالی، جنسی و عدم توازن تأثیر داشته است. اما تأثیر جنسیت و تأثیر تعاملی درمان شناختی-رفتاری و جنسیت بر خودافشاگری زناشویی و ابعاد آن معنی دار نبود. براساس نتایج به دست آمده، آموزش مبتنی بر مداخلات شناختی-رفتاری می تواند جهت تعدیل مشکلات زناشویی زوجین از جمله خودافشاگری پایین به کار برده شود.

هدف از این پژوهش اثربخشی آموزش به شیوه شناختی - رفتاری بر بهبود عملکرد خانواده زوج های ناسازگار واحد مرکزی 148 بهزیستی تهران بود. طرح پژوهش‏، طرح آزمایشی گروه گواه با پیش آزمون و پس آزمون بود. جامعه مورد مطالعه در این تحقیق شامل همه زوجینی بود که در سال 1388 به مرکز مشاوره بهزیستی شماره 148 تهران مراجعه کردند و دارای مشکلات زوجی از قبیل، مشکل ارتباطی، روابط سرد و خشک و غیره بودند. 30 زوج بر اساس مصاحبه، با توجه به مدل مک مستر (1978) به طور تصادفی ساده انتخاب شدند. این 30 زوج به طور تصادفی به دو گروه آزمایش و گواه (در هر گروه 15 زوج) تقسیم شدند. ابزار پژوهش، آزمون عملکرد خانواده (FAD) بود. روش کار به این گونه بود که ابتدا از تمام زوجین پیش آزمون (آزمون عملکرد خانواده) به عمل آمد، و پس از این که زوجین گروه آزمایش در 8 جلسه آموزشی شرکت کردند از تمام زوجین پس آزمون به عمل آمد. نتیجه ها نشان داد مداخله آزمایشی (آموزش به شیوه شناختی - رفتاری)، بر بهبود روابط زناشویی و عملکرد خانواده زوجین تاثیر دارد.

مقدمه: دیابت یک بیماری متابولیک مزمن می باشد که تأثیر عمیقی بر زندگی زوجین دارد. به همین دلیل؛ استفاده از مداخله ها و آموزش های مبتنی بر رویکردهای روان شناختی در زوجین ضرورت دارد. ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ حاضر با هدف تعیین تأثیر آموزش شناختی رفتاری بر سازگاری زناشویی زوجین به دنبال ابتلا به دیابت نوع 2 انجام شد. مواد و روش ها: در این مطالعه نیمه تجربی 40 نفر از بیماران و همسران بیماران مبتلا به دیابت نوع دو به صورت در دسترس انتخاب و سپس به صورت تصادفی در دو گروه مداخله و شاهد قرار گرفتند. برای گروه مداخله برنامه آموزش زوجی مبتنی بر رویکرد شناختی رفتاری اجرا شد. مشارکت کنندگان هر دو گروه با مقیاس سازگاری زناشویی قبل و بعد از مداخله ارزیابی شدند. جهت تحلیل داده ها از آزمون های تی مستقل، تی زوجی و تحلیل کوواریانس استفاده شد. یافته ها: نتایج پژوهش حاضر نشان داد که میانگین و انحراف معیار نمرات سازگاری زناشویی زوجین در تمامی ابعاد و نمره ی کلی سازگاری زناشویی در پس آزمون، در گروه مداخله بیشتر از گروه شاهد است. آزمون ANCOVA نشان داد که این تفاوت ها ازنظر آماری معنی دار می باشد (0/001≥ p). نتیجه گیری: نتایج پژوهش حاضر نشان دهنده تأثیر معنادار آموزش خانواده به شیوه ی شناختی رفتاری بر سازگاری زناشویی زوجین مبتلابه دیابت نوع دو می باشد و مشاوران و درمانگران می توانند از این روش جهت بهبود کیفیت روابط زوجی استفاده نمایند.

1مقدمه: سازگاری زوجین تاثیر مطلوبی بر سلامت جسمی و روانی زوجین مبتلا به دیابت نوع 2 می گذارد. استفاده از مداخله ها و آموزش های مبتنی بر رویکردهای روان شناختی، به منظور تاثیرگذاری بر ارتقا سطح سازگاری روانی-اجتماعی زوجین، ضرورت دارد. لذا، ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ حاضر با ﻫﺪف تعیین تاثیر آموزش شناختی -رفتاری بر سازگاری روانی-اجتماعی زوجین مبتلا به دیابت نوع 2 انجام شد. مواد و روش ها: پژوهش حاضر یک مطالعه نیمه تجربی می باشد که بر روی 40 نفر از بیماران و همسران بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 انجام گردید. نمونه ها به صورت در دسترس انتخاب و مشارکت کنندگان با مقیاس سازگاری روانی-اجتماعی قبل و بعد از مداخله ارزیابی شدند. داده ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر و با کمک نرم افزار spss-22 تحلیل شدند. یافته ها: میانگین سن مشارکت کنندگان در مطالعه 54 سال بود و به طور متوسط حدود 25 سال از زندگی مشترک آن ها می گذشت و بیماران حداقل سابقه 10 سال ابتلا به دیابت نوع 2 را داشتند. نمره سازگاری روانی-اجتماعی شرکت کنندگان گروه تجربی و شاهد قبل از انجام مداخله؛ به ترتیب برابر 8/31±73/60 و 2/35±45/33 و بعد از انجام مداخله به ترتیب برابر با 5/99±101/70 و 7/74±47/83 بود. آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر نشان داد که این تفاوت ها از نظر آماری معنی دار می باشد (05/0P≤) و مداخله شناختی-رفتاری باعث بهبود سازگاری روانی-اجتماعی زوجین مبتلا به دیابت نوع 2 شده است. نتیجه گیری: با توجه به نتایج حاکی از اثربخشی و کارآمدی آموزش مبتنی بر شیوه شناختی-رفتاری، پیشنهاد می گردد مشاوران و درمانگران از این روش جهت بهبود سازش یافتگی روانی-اجتماعی زوجین مبتلا به دیابت نوع 2 استفاده نمایند.

پژوهش حاضر با هدف مقایسه تاثیر آموزش مثبت اندیشی مبتنی بر آموزه های دینی با آموزش خانواده به شیوه شناختی-رفتاری بر سازگاری زناشویی زوجین به روش شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه گواه و مرحله پیگیری انجام شد. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل شصت زوج (120 نفر) بود که فرزندان ایشان در سال تحصیلی 97-96 مشغول به تحصیل بودند که براساس نمونه گیری در دسترس انتخاب و سپس به صورت تصادفی ساده در دو گروه آزمایشی و یک گروه گواه گمارده شدند. مداخله آموزشی مثبت اندیشی مبتنی بر آموزه های دینی و مداخله آموزش خانواده به شیوه شناختی-رفتاری هر کدام بر روی یک گروه آزمایشی انجام شد. داده ها با استفاده از پرسش نامه سازگاری زناشویی، قبل و بعد از مداخله و یک ماه پس از آخرین آموزش از هر سه گروه نمونه جمع آوری شد. تحلیل داده ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس اندازه های مکرر انجام گرفت. نتایج نشان داد که هر دو روش آموزشی بر سازگاری زناشویی زوجین موثر بوده است و بین این دو روش از نظر اثربخشی تفاوتی دیده نشد. همچنین نتایج پیگیری یک ماهه نشان دهنده ماندگاری اثربخشی هر دو روش آموزشی بر سازگاری زناشویی زوجین بود. بنابراین، از هر دو روش مداخله می توان در ارتقای سازگاری زناشویی زوجین استفاده نمود.

هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی درمان شناختی رفتاری مذهب محور بر تاب آوری زوج ها بود. روش پژوهش نیمه تجربی با طرح پیش آزمون و پس آزمون است. جامعه آماری همه زنان متاهل مراجعه کننده به مرکز مشاوره ناحیه یک کرج بود. با روش نمونه گیری در دسترس، 30 زن دارای تاب آوری پایین با آزمون تاب آوری کانر و دیویدسون (2003)، انتخاب شدند و به طور تصادفی، در دو گروه آزمایش و گروه گواه قرار گرفتند. درمان شناختی رفتاری مذهب محور در 10 جلسه چهل و پنج دقیقه ای به گروه آزمایش داده شد، در این مدت گروه گواه هیچ مداخله ای دریافت نکرد. مقیاس تاب آوری در پس آزمون دوباره به کار گرفته شد. تحلیل کوواریانس نشان داد که درمان شناختی رفتاری مذهب محور به طور معناداری با افزایش تاب آوری در ارتباط است (P<0.0001) یافته های این مطالعه نشان داد درمان شناختی رفتاری مذهب محور ممکن است به عنوان روشی موثر برای افزایش تاب آوری در نظر گرفته شود.

هدف از این پژوهش، بررسی اثربخشی آموزش مهارت های فرزندپروری با استفاده از الگوی شناختی رفتاری بر کاهش تعارضات زناشویی زوجین شهر اصفهان است. برای این منظور از بین کلیه نواحی آموزش و پرورش شهر اصفهان یک ناحیه به صورت تصادفی ساده انتخاب شد و از بین مدارس دخترانه مقطع ابتدایی آن ناحیه نیز دو مدرسه به صورت تصادفی انتخاب شد. نهایتا 34 نفر از مادران دانش آموزان دختر مقطع ابتدایی دو مدرسه فوق در سال تحصیلی 84-85 که در پرسشنامه تعارضات زناشویی نمره آنها از میانه نمرات بالاتر بود و انتخاب و به طور تصادفی ساده در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. روش پژوهش تجربی از نوع پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود. ابزار اندازه گیری، پرسشنامه تعارضات زناشویی براتی و ثنائی و پرسشنامه اقتدار والدین بواری بود. آموزش مهارت های فرزندپروری با استفاده از الگوی شناختی رفتاری بر روی گروه آمازیش به اجرا درآمد. نتایج آزمون تحلیل کواریانس نشان داد که آموزش مهارت های فرزندپروری با استفاده از الگوی شناختی رفتاری بر کاهش تعارضات زناشویی موثر است.همچنین آموزش مهارت های فرزند پروری با استفاده از الگوی شناختی رفتاری بر مهارت های فرزندپروری مادران بعد اقتدار را افزایش داده و دو بعد آزادگذاری و استبدادی را کاهش داده است.